Dorplein Uniek

Waar eens de Eindse Boys hun voetbalkunsten vertoonden ligt nu Eynderhoof. Het Limburgs Openluchtmuseum met 400 vrijwilligers en 15.000 bezoekers per seizoen. Je vindt het in Nederweert-Eind, of zoals ze zelf zeggen “Dintj”. Heel mooi gelegen tussen Noordervaart met zijn karakteristieke ophaalbruggen en de Banen en het Sarsven. Zeker niet het einde van de wereld maar een centrum van oude ambachten en tradities. Als je er rondloopt begint vanzelf Het Dorp van Wim Sonneveld door je hoofd te spelen. Die sfeer van vroeger met zijn handwerkers, de rust, de onthaasting, de oude gebouwen. Onwillekeurig ontsnapt je de gedachte van “was het zo maar altijd”.

De Cicerones van Dorplein hadden enkele maanden geleden de gidsen van Eynderhoof rondgeleid in Dorplein. Nu was het tijd voor een tegenbezoek. Op de parkeerplaats valt meteen op dat er rijen kersenbomen staan die voor de schaduw moeten zorgen. We worden ontvangen door Fried den Ouden. Hij heeft om het authentiek te maken het trouwpak van zijn schoonvader aangetrokken. Samen met zijn collega zal hij ons rondleiden. Eynderhoof is begonnen met een boerderij waar ze geen bestemming meer voor hadden. Bij een aantal enthousiaste Eindtenaren ontstond het idee er een soort Bokrijk van te maken. Begonnen werd in 1990. In de loop der jaren werd er alsmaar uitgebreid. Anno 2024 ligt er een complex van gebouwen waarin allerlei oude ambachten zijn ondergebracht. We beginnen in de langgevel boerderij Bi-j Lieberte Gon. Overigens hebben bijna alle gebouwen een naam die verwijst naar waar ze vandaan komen of welk ambacht er wordt uitgeoefend. Fried is een heel welbespraakte gids die ons rondleidt door de verschillende vertrekken van de hoofdboerderij. Alles met textiel van vroeger mooi geëtaleerd in kasten van vroeger. Heel interessant is de expositie in de kelder “Van stenen mes tot bronzen bijl”. In vitrines liggen allerlei archeologische vondsten uit de omgeving. Op de zolder een tijdelijke expositie over trouwen. Deze ruimte wordt ook gebruikt voor echte trouwpartijen. Een mooi wandkleed vertelt het verhaal van de huwelijkstrouw tussen Odisseus en Penelope. Tussendoor pauzeren we in de herberg met koffie en zelfgebakken vlaai. Het is woensdagmiddag en dan zijn er altijd veel kinderen die er kunnen knutselen, vlaaitjes bakken of een verjaardag vieren. Over de kinderkopjesweg gaan we naar het volgende gebouw. Er wordt geitenwol gesponnen, geborduurd, er is iemand bezig met kantklossen. Eynderhoof brengt de periode van 1850 tot 1950 in beeld. Alle vrijwilligers dragen zoveel mogelijk kleren van vroeger, net als onze gids. In Bi-j Cöppus spat het enthousiasme van de vrijwilligers eraf. We weten nu alles af van hoe een kuip of een ton gemaakt wordt. Ik had ook nog graag gezien hoe klompen worden gemaakt. Ik heb daar vroeger nog lang op gelopen. In Drökkeri-j De Piepende Pörs worden we verwelkomd door de geur van drukinkt en papier. Voor iedereen is het heel interessant hoe vroeger een tekst gezet werd en hoe die uiteindelijk op papier terecht kwam. Het was veel handwerk en niet zo gezond. We hebben een leuk aandenken van ons bezoek aan overgehouden. Langs de zagerij komen we bij het schooltje van vroeger. We nemen allemaal plaats in de bankjes. De lei en griffel en poetsdoek liggen al klaar. De juf vertelt over hoe het er vroeger aan toe ging in de klas. Lijfstraffen en voor schut zetten waren toen heel normaal. Moet je nu niet meer mee aankomen.

Jammer dat we niet meer tijd hebben. Nog gauw iets drinken in de herberg, Fried en collega bedanken en dan gaan we weer. We komen zeker nog eens terug om te bekijken wat we gemist hebben. Fried nogmaals bedankt, het was heel boeiend en meer dan de moeite waard.

Door: Peter van den Heuvel
Foto: Wim Cremers